Leaderboard

Dobry wieczór 🙂 A ja w ten czas sobie uzupełniam braki w browarze, dbam o serki i obserwuje zwierzynę, która podchodzi pod balkon 😉 Coś takiego kilka metrów od bloku. Zacieranie: Skarby serowara 😄 Chmielenie. Bażant czy Kuropatwa? Warszawska Kozica

Nie wiem jakie było w PRL'u podejście do zdrowego rozsądku i nie wiem skąd Ty to wiesz (sądząc po dacie na profilu😉) ale uważam, że są zasady, na które czas i ustrój nie mają wpływu!

Wschód widziany z Rysów !!!!

Co robić? Bierzemy dwa kudłacze i idziemy do lasu szukać wiosnę🤧😁

Krokusów powoli przybywa! Ciekawe co dzieje się na Chochołowskiej?!

Zimą na hali wiatr halny wieje... ... serducho goreje !!!😆

Sorry @Q'bot ale patrzę na to z innej strony! Gdybyś tu mieszkał a nie wpadał na kilka dni urlopu, to też byś czuł różnice. Tutaj teraz ludzie zwyczajnie się boją najazdu ludu z całej Polski i to jest chyba oczywiste. Niestety, nie tylko turyści nie respektują zakazu i potem jest jak jest.

NA CZASIE ?

Miłego dnia. Wschód Słońca znad kieżmarskiego zielonego stawu.

Dzisiejsza Strążyska i Sarnia Skała, było gorąco i ślicznie. Wyżej w Tatrach dosc silnie wiało, co dało się odczuć idąc szlakiem w stronę Kalatówek. Ale na Sarniej było ok i spokojnie.

Skoro już jesteśmy przy martwej naturze to coś takiego. Gatunek powszechnie znany 😂

Wspomnienie lata. Wschód z drogi na przełęcz pod kopą.

W Gorcach kwitną krokusy!

Idzie do góry ponad chmury !!!! ??

Nadzoruje Wołowiec ! ?

Podzielam to zdanie. Do czasu wypadku oglądałem filmy Dominika chodząc na orbitreku przy złej pogodzie. Przygodę ze wspinaczką miałem krótką, już kilkadziesiąt lat temu, pozostałem z tego turystą lubiącym trudne góry. Nie oceniam więc jego techniki wspinaczkowej ani sprzętu, bo minęło kilka epok. Ale wypadek przypomniał mi, że kiedyś trzeba było się zapisać do klubu, przejść kilka etapów szkolenia. Dostawało się wiedzę od instruktorów, starszych i bardziej doświadczonych kolegów. To była przepustka do środowiska, po prostu inaczej się nie dało. A wg mnie i dzisiaj nie da się tylko z internetu nauczyć prawidłowego korzystania ze sprzętu, a już na pewno nie prawidłowej asekuracji w zespole. Zwykle wypadek, to suma drobnych błędów, z których jeden jest tym jednym za dużo. Wśród tych błędów jest też decyzja o wyjściu albo decyzja o kontynuowaniu przejścia. Dwie rzeczy przyszły mi do głowy, kiedy dowiedziałem się o tym zdarzeniu - byli związani liną - czyli prawidłowa asekuracja i czynnik obiektywny, czy po prostu podwojone ryzyko? Druga to przypadek Tomka Mackiewicza. Inne miejsce i skala gór, ale przyczyna ta sama, pominięcie systemu, który jednak bywa potrzebny. Kto czytał jak Urubko czy Bukriejew dochodzili do swoich osiągnięć, ten wie o czym mówię. Riccardo Cassin powiedział kiedyś, że jest najlepszym alpinistą na świecie. Zapytany dlaczego tak uważa odpowiedział, że ma 90 lat (wtedy). Zmarł mając sto. To jest kryterium ostateczne. Wożę 6-letniego wnuka na ściankę wspinaczkową. Ile wiedzy tam w niego wkładają instruktorzy! Nie wiem, czy będzie się kiedyś wspinał, ale jak zapcha się na jakieś manowce, to da sobie radę. Wielka szkoda, że nauka czasem kosztuje za drogo. Oby była przydatna dla innych.

Dzisiejsza bajkowo piękna Dolina Strążyska!

Jeśli można to mam prośbę by zakończyć ten wątek bo przybiera coraz gorszy wydźwięk . A nie przystoi ! Wątek dotyczy tragedii a tu zaczynają się życiorysy , pisanie o upodobaniach czy wręcz chamstwo . Ludzie z coraz mniejszym doświadczeniem , umiejętnościami i wiedzą (o zimowym nie wspomnę) , biorą się za ocenianie (doświadczonych , dobrze jak widać przewidujących (tu ból bo tragedia) , i nie wiem czego jeszcze bo merytoryki co do zdarzenia żadnej . Pisanie pustych słów . Obrażanie . A przy tym odbieranie innym prawa do własnego zdania , oceny , (po to jest forum) tym bardziej że mówią prawdę. Wstyd i żenada !

Morskie Oko i Roztoka. Koniec czerwca 1960 roku – jako czternastoletni, wyrośnięty ponad wiek chłopak wysiadam z rodzicami z nocnego pociągu na zakopiańskim dworcu. Ojciec podchodzi do pierwszego z brzegu fiakra (taksówek przed dworcem brak) i prosi o zawiezienie do kogoś, kto ma do wynajęcia pokój na parę tygodni. I tak trafiamy do starych, drewnianych zabudowań w kształcie litery U na samym początku Drogi do Walczaków, do pani Katarzyny Walczak, która długo będzie mi „matkować” w Zakopanem. Poznaję Walczaków, Krzeptowskich, Matejów. Pomagam od czasu do czasu w gazdówce, uczę się roztrzepywać siano i umieszczać je na ostrewkach, czasem po północy, gdy nagle zaczyna duć halny. W deszczowe dni uczę się gwary – obok jest mała biblioteka, za nią sklep, a za nimi sterta desek przesłonięta przez ten budyneczek. Miejscowi biorą ze sklepu flaszkę, albo i dwie, siadają na deskach i po chwili zaczynają się przyśpiewki. Wyżej, na halach są owce i szałasy, jest okazja, aby pogwarzyć z bacą czy juhasem o przemytnikach na grani nie wspominając. Mam za sobą niezły, górski bagaż – mój wuj osiadł w Karpaczu w 1945 roku, Karkonosze znam, nie przymierzając jak rodzinne miasto. Nie tylko ze szlaków, z wariackiego zejścia „na krechę” ze Śnieżki wprost do Kotła Łomniczki tak tylko dla przykładu. Znam też „od podszewki” Beskid Śląski, nie znam Tatr poza dwoma ceperskimi w nie wycieczkami. Parę tatrzańskich spacerów i 7 lipca jadę z Rodzicami na Łysą Polanę – gościniec jest poszerzany i przygotowywany pod położenie asfaltu, żaden autobus do MOka nie jeździ i idziemy tam per pedes apostolorum po szutrze. Odwiedzamy Czarny Staw i nocujemy w schronisku. Następnego dnia Ojciec schodzi do Roztoki, gdzie będzie na nas oczekiwał (stan układu krążenia Mu nie pozwala na większy wysiłek), a ja z Mamą idziemy do Stawów przez Świstówkę (jeszcze starą percią) i schodzimy do Roztoki. Widok otoczenia MOka i Wołoszyna sprawia, iż mówię do siebie: to jest to i tu będę wracał. Terminuję w Tatrach, najpierw z Mamą, a potem i samotnie, wpierw po szlakach, a potem sam szukam drogi w tzw. terenie. Prowadzony od samego początku włóczenia się po Tatrach górski notatnik pozwala mi na statystyczne dywagacje dobrze oddające mój styl chodzenia z lat 1960 – 1963. 29 tygodni w Tatrach i pod Tatrami, 116 wyryp w skali od 0- do II, w tym 67 samotnych i 44 poza szlakiem, jak to się dziś na FB podkreśla. Izba usytuowana za kuchnią pani Kasi Walczak na Skibówkach będzie dla mnie podstawową bazą na następne trzy lata. Za dwa lata na strychu tejże chałupy preparuję moją pierwszą linę, sizalową „asekurację” o długości 35 m i średnicy prawie 15 mm. Aby ograniczyć do minimum jej pętlenie się trzeba ją namoczyć i rozwiesić do wysuszenia obciążając ją w środku. Pomagało to, ale niezbyt wiele – vide ostatnie ze zdjęć, typowa „sałata”. Później przez wiele lat kąt na strychu będzie pełnił funkcję całorocznego magazynu sprzętu wspinaczkowego. Niedaleko od Skibówek położona Dolina za Bramką i jej Jasiowe Turniczki będą dla mnie poligonem doświadczalnym – początkowo wspinam się tam „solo i na żywca”, ćwiczyłem też zjazdy w kluczu Dülfera, w 1965 roku szkolę w tych skałkach dziewczynę, która zostanie później moją żoną. Dziś Internet ułatwia umawianie się na wspólne wypady, pełno tez w nim opisów schematów dróg, do dyspozycji są też liczne przewodniki, erozja turystyczna ułatwia (czasem i utrudnia) orientacje w terenie. Wtedy umawiano się w schronisku bądź podchodzono tam, gdzie się dało i czekało się na kogoś, kto zna drogę. Na swój sposób „my wiara” chodziliśmy na swój sposób „umundurowani”, a zatem byliśmy łatwo rozpoznawalni. Tym to sposobem pojawiłem się późnym wieczorem Roku Pańskiego w schronisku MOku w towarzystwie starszego już pana, którego na Cubrynę zaprowadziłem. Kuchnia już była zamknięta, ale pożeglowała w nasza stronę niczym trójpokładowy okręt liniowy z czasów admirała Nelsona pani Dziunia Łapińska miłościwie nam tam panująca: witam księdza profesora, ksiądz profesor (świętej teologii na KUL-u) pewnie głodny? – i mój towarzysz też. – To proszę siadać. I za chwilę kelner zwany Stefanem wielką tacę z obiadokolacja nam przyniósł. Za rok innego księdza teologa z tejże uczelni poprowadziłem i na Cubrynę i na Pośredniego oraz Wielkiego Mięgusza, co w MOku dobrze zapamiętano i co tym zaprocentowało, iż zawsze w Starym Schronisku miejsce na pryczy mi przysługiwało niemalże jak psu miska. Stare Schronisko przed remontem oferowało całkiem spartańskie warunki. Na parterze były trzy sale, dwie od południa z dwoma rzędami prycz, trzecia z pojedynczym rzędem tam, gdzie dziś mamy do dyspozycji toalety i prysznic. Na tyłach trójkabinowa „sławojka” dezynfekowana przez dwie godziny chlorem tak, że oczy w okolicy łzawiły. I kran z wodą – wszystko na zewnątrz schroniska. W ciemnawej kuchni turystycznej królował kaflowy piec kuchenny, można było też było przynieść zimnej wody w wielkiej miednicy i dokonać ablucji. Rządził w „wozowni” Franciszek Gabryś o niezbyt ponętnej aparycji, ale gołębim sercu i swoistym poczuciu honoru. Przed wojną transportem zaopatrzenia do Stawów się zajmował, schroniskiem w czasie wojny się opiekował, a gdy spłonęło przeniósł się do MOka i tam ostał. Tak się z „wozownią” związał, że gdy do remontu poszła na dość długie lata to z żalu „wziął się i umarł”. Gdyby pan Czesio Łapiński o Stare Schronisko bardziej dbał niż o hołubienie VIP-ów i od czasu do czasu Franciszkowi dał deski, o które ten wielokrotnie prosił to jeszcze parę lat bez kapitalnego remontu by wytrzymało. W przedsionku były szafki na sprzęt dla stałych bywalców, co stanowiło utrapienie turystów, gdy „kosynierzy” vel „łojanci” od czasu do czasu po północy sprzęt między siebie rozdzielali: ten hak twój, brzęk, ten mój, brzęk, a to twój karabinek, łup. Każdego nowego „lokatora” Franciszek osobiście do sali wprowadzał i ignorując namalowane na drewnianym obramowaniu pryczy w słusznej odległości od siebie kreski wskazywał palcem: śpicie od do. Nic zatem dziwnego, iż przy zamkniętym w nocy oknie panowało w sali coś, co określaliśmy krótko i dosadnie: charoszyj, wysokogornyj wozduch. Panie w recepcji starały się dbać o to, aby rozdzielać odpowiednio między sale turystów vel wycieczkowiczów i taternicką „wiarę”, ale nie zawsze to się udawało. Bywało, że wieczorową porą do sali okupowanej przez wiarę przybywało parę osób „nie z tej parafii”. Najpierw niepomni na zasadę, iż w górach raczej myć się należy z rana, a nie z wieczora umyli się mydełkiem w zimnej wodzie, a potem łamiąc drugą zasadę, iż do snu należy się ubierać, a nie rozbierać przebrali się w świeżutkie, cienkie piżamki. Po capstrzyku z każdym kwadransem robiło się im coraz to chłodniej i zaczynała się w ciemności dłuższa lub krótsza dyskusja, kto ma wstać, światło zapalić i okno zamknąć. Ostatecznie jakiś chiński ochotnik wstawał, bo dziewczyna go namówiła, światło zapalał i wydawał rozpaczliwy okrzyk: okna nie ma! Było, ale wyjęte z zawiasów, wsunięte głęboko pod pryczę i dobrze plecakami zamaskowane. Opery tej schroniskowej ostatni akt miewał miejsce o poranku, gdy nowi, świeżo umyci lokatorzy stwierdzali ze smutkiem drapiąc się niemiłosiernie po całym ciele, iż w nocy jakieś małe zwierzątka nieźle ich ścięły wiarze taternickiej dając spokój, bo wiadomo od wieków, iż uwędzonego w dymie watry nijaka gadzina się nie „chyta”. I kilka zdjęć z nieco późniejszej epoki. Cdn.

Można popatrzeć ale nie wolno dotykać!😉😂

Cześć - liczę, że wybaczycie, że zdjęcie starsze niż 2 tygodnie (12 styczeń 2020), ale dopiero dołączyłem do grona Tatromaniaków.

Czy słuchanie górali , koronawirusa obali ?? 😉😉😁😂

Wtedy najbardziej popularnym wyposażeniem turystów stanie się Dowód Kolekcjonerski z meldunkiem w Zakopanem 😉

To zje wszystko tylko nie swoją karmę.

Narazie wracam do starej karmy bo trochę zapasu jest !!!!😉😂

Jest śnieg, jest zabawa 😆👍

W tym całym zamieszaniu nie zapomnijmy, że dzisiaj jest pierwszy dzień astronomicznej a jutro kalendarzowej wiosny!!! Z wiosną zawsze przychodzi nadzieja!!!

Nie chciałbyś zabrać jeszcze jednego kudłacza na spacer ? 😉😅😂Już leci do Ciebie !!!! 😉😄😂

Nie mogłam się zdecydować w którym wątku umieścić to zdjęcie, bo kaktus nadaje się do kwietnika, ale te fruwające żyjątka raczej tutaj. Zdradzę tylko że oni wszyscy mieszkają na Orawie!

Tu zaczyna grać w chowanego , udaje że go nie widać ! 😉😁

I to jest bardzo smutne😔 Jak zamknięte to zamknięte i koniec! Dlaczego jedni to szanują i czekają a inni mają to daleko gdzieś! Pomyśli ktoś o ludziach, którzy tu mieszkają i pracują?!

Dolina Chochołowska ........dawno temu ..

Wołowiec.

Morskie Oko i Popradzki Staw. Część II. Zjawia się wreszcie warszawska ekipa, Ewa, Darek i Andrzej. Darek i Andrzej byli ze mną rok temu na Mięguszu, Ewa ze znakowanych szlaków nie schodziła. Mam następujący plan: Mnich i Mięgusz na początek jako przygotowanie na Słowację. Mnich pozwoli im oswoić się z ekspozycją i trudnościami, na MSW pójdziemy najkrótszą drogą z Bańdziocha przez Siodełko w Filarze i Zachodem Janczewskiego na zachodnią grań. Będzie tam wszystko: ekspozycja, trawki, szuter, kruszyzna i lita skała – to się nam po południowej stronie grani przyda. Jak się okaże, że kondycyjnie są wystarczająco dobrzy to zejdziemy Drogą po Głazach wchodząc przy okazji na Pośredniego Mięgusza. Na Mnichu będę musiał ich asekurować, na Pośrednim prawdopodobnie też. I w tym jest szkopuł. W dawnych, już dziś zamierzchłych dla wspinającej się młodzieży czasach tylko nieliczni z nas szczęśliwcy mogli się znaleźć w Chamonix. I jak bajki o żelaznym wilku słuchaliśmy ich opowieści, jak tam można było ot tak po prostu wejść do sklepu i poprosić o skompletowanie sprzętu na taką, a taką drogę na jednej ze ścian masywu Mont Blanc. Jedynym sprzętem wspinaczkowym, jaki mi się udało kupić w Łodzi w tamtym okresie czasu była lina asekuracyjna o długości 35 metrów mająca 14 do 15 mm średnicy upleciona z sizalu w Bielskich Zakładach Lin i Pasów. Wytrzymałość statyczna, owszem, spora, lina była szorstka o intrygującym, charakterystycznym zapachu. Gorzej, ba, zgoła tragicznie przedstawiała się jej zdolność do absorbowania energii upadku. W 1963 roku kupiłem za grosze w księgarni obcojęzycznej w Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie wydaną w formie książkowej pracę kandydacką, czyli doktorską, niejakiej pani, a właściwie towarzyszki Kazakowej pod frapującym tytułem Tiechnika strachowki w gorach. Strachowka po rosyjsku oznacza asekurację, a asekuracja liną sizalową powinna się kojarzyć z odpowiednią dozą strachu, co fonetycznie się zgadzało. Powód banalnie prosty – sama lina wykonana z włókien pochodzenia roślinnego jest zdolna do zaabsorbowania paru procent energii upadku w przypadku współczynnika odpadnięcia równego 2, całą resztę, ponad 90 %, musi pochłonąć praca tarcia, a do tego konieczne jest wypuszczanie liny ze stanowiska asekuracyjnego w sposób płynny w odpowiednim tempie. Zaciśniesz mocniej dłonie na linie i lina pęka. Tak według Józefa Oppenheima zginął Mieczysław Świerz na zachodniej Kościelca. Studiowałem już wówczas fizykę i przedstawione w tej książce tabele i wykresy nie pozostawiały cienia wątpliwości. Dla niezorientowanych: współczynnikiem odpadnięcia nazywamy stosunek długości swobodnego lotu do czynnej długości liny. Współczesna, pojedyncza lina powinna wytrzymać minimum pięć szarpnięć przy współczynniku odpadnięcia 1.77 . Sizal miał paskudny zwyczaj pętlenia się, zwłaszcza po nasiąknięciu wodą. Przed pierwszym użyciem należało go odpowiednio spreparować, co tez uczyniłem na strychu pewnej starej góralskiej chałupy u zaprzyjaźnionej rodziny Walczaków. Receptę zaczerpnąłem z podręcznika „Taternictwo. Krótki zarys” Dobrowolskiego i Nowickiego, wydanego przez Wydawnictwo „Sport i turystyka” w 1957 roku. Odnośnie teorii – pierwszym polskim podręcznikiem taternictwa były „Zasady Taternictwa” Klemensiewicza, wydane we Lwowie w roku 1913. Zygmunt Klemensiewicz (1886 – 1963) Studiował na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Tu drobna uwaga dla co młodszych czytelników Kroniki. Na tak nazwanym wydziale można było studiować matematykę, fizykę i chemię, do dziś każdy z fizyków (i nie tylko) pisząc publikację w języku angielskim umieszcza przed swoim nazwiskiem literki PhD (Filozofii Doktor), o ile posiada stopień doktora. Zygmunt Klemensiewicz obronił w 1908 roku na tymże uniwersytecie doktorat na podstawie pracy zatytułowanej Chlorek antymonowy jako czynnik jonizujący, promotorem tej pracy był profesor Stanisław Tołłoczko. Żeby było zabawniej, podczas pierwszego roku studiów (1963-64) korzystałem z podręcznika chemii autorstwa Stanisława Tołłoczki, oczywiście było to któreś z rzędu wydanie, poprawione i uzupełnione. Klemiensiewicz prowadził badania nad przewodnictwem elektrycznym w gazach, habilitował się w roku 1912. W latach 1913-14 był stypendystą fundacji Carnegie – Curie i pracował w Instytucie Radowym w Paryżu u Marii Curie – Skłodowskiej, a następnie w Instytucie Pasteura. W latach 1920-40 był profesorem chemii fizycznej i elektroniki na Politechnice Lwowskiej. W czasie II wojny światowej przez Kazachstan, Iran i Egipt przedostał się do Anglii, gdzie zorganizował Politechnikę Polską, która miała pięć wydziałów i około tysiąca studentów. Po powrocie do kraju w roku 1956 zorganizował na Politechnice Śląskiej w Gliwicach Katedrę Fizyki Jądrowej i specjalność studiów energetyka jądrowa. W świecie nauki od lat dość popularną, acz nie do końca skuteczną oceną wkładu naukowego w daną dyscyplinę jest metoda zliczania liczby cytowań danego autora w renomowanych czasopismach naukowych. Historię taternictwa można podzielić z grubsza na dwa okresy: klasyczny, kiedy obowiązywała zamknięta, sześciostopniowa skala trudności i modernistyczny vel sportowy, kiedy tę skalę otworzono od góry dodając następne stopnie. Granicą obu tych okresów stała się epoka nazwana w Alpach sesto grado superiore czyli skrajnie trudno górna granica (VI+). Przewodnik Paryskiego należy bardziej do tej pierwszego okresu. Tom 25 Tatr Wysokich to skorowidz nazwisk – łatwo policzyć na ilu stronach i w ilu tomikach pojawia się przy opisach dróg wspinaczkowych nazwisko takiego czy innego taternika. Według takiej oceny największy wkład w historię taternictwa wniósł Gyula Komarnicki: 244 strony w 23 tomikach. Na dziewiątej pozycji jest Klimek Bachleda, 180 stron w 22 tomikach, dziesiąty jest Zygmunt Klemensiewicz, odpowiednio 164 i 22, trzynasty Roman Kordys 149 i 23. Dorobek Mariusza Zaruskiego opisany jest na 82 stronach w 13 tomikach, Józefa Lesieckiego na 75 stronach w 10 tomikach, Aleksandra Znamięckiego na 48 stronach w 15 tomikach. Pierwszą polską monografią na temat lin były „Liny alpinistyczne” Alka Lwowa (Wrocław 1992) napisana na podstawie jego pracy magisterskiej z Politechniki Wrocławskiej. Cdn. Mnich 1964.

A jak przestaniemy żartować to poziom bezpieczeństwa się zwiększy ? ?

Co racja to racja ? Zimne piwko gdzieś w Tatrach i grzejące zimowe słoneczko.. to jest to! Najlepsze lekarstwo . A nie jakiś wirus. ?

Szpirytus niedoobry... Piwo jest dobre ?

,,Niezbędnik" szlakowy. ??

Morskie Oko i Popradzki Staw 1964 Część I. Pierwsza połowa lat sześćdziesiątych – inna bajka niż dziś. Dostęp do Słowacji utrudniony, obowiązywała konwencja turystyczna, na mocy której można było otrzymać rocznie dwie przepustki opiewające na sześć dni pobytu każda plus jeden dzień na powrót. Alternatywą było z jednej strony uczestniczenie w oficjalnym obozie klubowym lub chodzenie „na zielono” i spanie w kolebach. Poza tym Śleboda, nikt praktycznie nas nie ścigał za schodzenie ze szlaku, miejsc w schroniskach i samych schronisk znacznie więcej, ceny relatywnie niższe od obecnych, taborów całkiem sporo, duża swoboda w biwakowaniu w kolebach i nie tylko. Ale ze sprzętem biwakowym krucho, śpiwory, jeśli już się w sklepach zdarzały to przypominały „watowane” kołdry, kupowano więc je za niemałe pieniądze w niewielkich, prywatnych pracowniach. Ja dopiero w 1966 zaopatrzyłem się w pracowni pani Mandowej w Krakowie w tzw. komplet biwakowy, na który składała się kurtka puchowa i noga słonia, czyli krótki, nie rozpinany śpiwór sięgający pod pachy. Ważyło to znacznie więcej od normalnego śpiwora, ale w wysoko położonej kolebie zapewniało komfort termiczny podczas śniadania czy kolacji. Brak erozji turystycznej, zdrowy las, szałasy i owce na halach, brak błota na leśnych duktach – miało to swoją wartość. No i brak ludzkich gąsienic czołgających się po popularnych perciach. W szczycie sezonu w latach 1961-63 miałem wyłącznie dla siebie na przykład Bystrą, grań od Gładkiej Przełęczy po Wrota, Przełęcz pod Chłopkiem, Czarnego Mięgusza, Hruby, Mały Lodowy, Lodowy. Miałbym i parę innych pików, gdym tam jak raz kogoś nie wprowadził. Tu mała dygresja – pierwszy raz prowadziłem kogoś na Cubrynę, jak miałem szesnaście lat. Dziwnym, a może i nie dziwnym było to, że mając również lat szesnaście moja córka jakiegoś turystę na Cubrynę zaprowadziła. Na Giewoncie, Czerwonych Wierchach, Starorobociańskim i Wołowcu też byłem sam, bo halny wiał. Ale na Rysach tłumek był, co prawda za wyjątkiem samego wierzchołka, bo Leninowi ktoś wąsy z pasty śledziowej dokleił i wszyscy pełnoletni trzymali się z daleka, aby przypadkiem ich o ten niecny czyn nie posądzono. Ja miałem lat piętnaście, to się nie bałem. Cechą tamtej epoki było zaś przede wszystkim to, że brak jakiejkolwiek łączności poza własnym gardłem wymuszał rozsądek i szybkie „naśmiewanie” się gór, dziś byle patałach zapychając się bez pojęcia i talentu w zbyt trudny lub zbyt skomplikowany dla niego teren może liczyć na aplikację „Ratunek”, o ile nie poniesie go tam, gdzie sygnał nie dociera lub padnie mu akumulatorek w sprzęcie. O śmigle też jeszcze mowy nie było, choć pierwsze, nieśmiałe próby już się odbyły. Rok 1964. Jestem umówiony w Tatrach z ekipą, którą rok wcześniej prowadziłem na Mięgusza – plan zakłada chodzenie w rejonie MOka, a potem naszą baza na tydzień ma się stać Popradzki Staw. Jak to na Mięguszu było to opisałem w „Trzecim kręgu wtajemniczenia” na moim blogu na forum.tatromaniak.pl. W oczekiwaniu na ową ekipę gram swoje tatrzańskie standardy i inicjuję nowe, zarówno w Tatrach Zachodnich, jak i Wysokich. Pierwszy raz ruszam samotnie na Mięgusza starając się to wejście urozmaicić. Bańdzioch – Czerwony Żlebek – Siodełko w Filarze – Klimkowa Ławka - Wielka Galeria Cubryńska – Hińczowa Przełęcz – MSW obchodząc zachodnią grań – Droga po Głazach – Przełęcz pod Chłopkiem. Przyznajcie się mili czytelnicy, wpadł ktoś z was na taki pomysł? Spełniam dobry uczynek wprowadzając dwóch turystów na Pośredniego Mięgusza, taki sobie trening w wodzeniu turystów bez użycia liny, jak to się dzisiaj zwykle w tamtym terenie odbywa. W Tatrach Zachodnich nie zaniedbuję tego, co w nich najpiękniejsze – Miętusiej, Wantul, Wielkiej Świstówki. 18.07.1964 roku proponuję trzem kolegom z Koła Łódzkiego Klubu Wysokogórskiego miłą wycieczkę krajoznawczą – wchodzimy na Kościelcową Przełęcz Żlebem Zaruskiego, a schodzimy z niej zachodem nad Długi Staw. Nazwiska dwóch z nich wejdą do annałów polskiego wspinania: Andrzej Dworak (studiowaliśmy obaj na UŁ), Wojciech Jedliński (PŁ). Trzecim był Emanuel „Emu” Hornowski (Państwowa Wyższa Szkoła Sztuk Plastycznych w Łodzi) doskonale znany całym pokoleniom kursantów i wieloletni przewodnik tatrzański, jego syn jest dziś zawodowym ratownikiem TOPR. Niestety, Andrzej Dworak został pogrzebany przez lawinę na wschodniej ścianie Mont Blanc, Emu pokonała choroba. Cdn. Trzydzieści lat później – na Siodełku w Filarze i na piku MSW. Inna epoka. Zamiast wełnianej „marusarki” kask Campa, polar Maldena, zamiast „pumpów” oddychające „kalesony”, buty La Sportivy. Tylko anorak z wcześniejszej epoki, stylon i wzór opracowany przez PZA. Można go było założyć nie rozwiązując się z liny.

Dzięki za to co napisałeś i za to że nie jesteś kimś kto mówi "a nie mówiłem " albo "wiedziałem że tak się skończy ".

Siemka! Czytam te wszystkie komentarze od początku tej tragedii.. i "coś" mnie strzela! Może zacznę od początku. Na karku mam 36 lat, od 2 lat zacząłem chodzić po górach. W pierwszym roku zaliczyłem, na dzień dobry Czarny Staw pod Rysami. Myślałem że nie dojdę do Palenicy, w drodze powrotnej... 115 kg(prawie 2 metry wzrostu) ciała które od 12 lat żyje na poziomie Praca/Sklep/Dom. Nie to żeby mnie to jakoś zraziło do chodzenia po górach, wręcz przeciwnie! I tak to w skrócie się zaczęło ? W tym samym roku którym zacząłem przygodę z górami, na koniec letniego sezonu zaliczyłem Świnice. W ubiegłym roku, połowa Orlej Perci i Przełęcz pod Chłopkiem. Pewnie dla wielu z Was to nic wielkiego. Ale dla mnie tak, tym bardziej pod względem kondycyjnym. Ale do sedna. Góry weszły w krew! A jak wejdą takiemu laikowi w krew to ten "laik" szuka po YouTubach filmów ze szlaków. Co by mu to trochę życia ułatwiło i przede wszystkim wiedział co gdzie jest, i z czym to się je. YouTube ma tego masę. Ale ta masa to większości oglądanie czyiś "podekscytowanych mordek" z mizerną muzyką w tle. Bez jakiegokolwiek opisu szlaku, nie nazywaniu szczytów które możemy zobaczyć itp. Szczerze to już mi się tym rzygać chciało i to dosłownie. Sposób montażu tych filmów sprawiał że po 10 min. miałem lekkiego świra w oczach. I w końcu któregoś pięknego dnia, natrafiłem na filmy Dominika! Dla Mnie to była BOMBA. Sposób w jaki to wszystko pokazywał i odczuwał... Mógłbym się tu godzinami rozpisywać. Ale nie o tym mowa. Mowa o Samym Dominiku! Miał (w sumie to dalej ma) wspaniały kontakt z widzem. Tak wspaniały, że po informacji o jego śmierci, poczułem się jakbym stracił naprawdę Bliską Osobę. Tak chciałbym wam wszystkim powiedzieć abyście się wszyscy "w .... pocałowali" Wróżki wiedziały że się to tak skończy. Wróżki ostrzegały. Wróżki się martwiły... A to Był "Wolny" 25 latek, z wielkimi umiejętnościami i z wielką miłością do gór. Bez żadnych zobowiązań, bez żadnych kredytów mieszkaniowych, bez żadnych dzieci! Rozumiecie To? Miał za to rodzinę i pewnie kochającą dziewczynę/narzeczoną która oprócz Mamy, najbardziej o Niego martwiła. I zapewne mu o tym mówiła. Ale skoro nie brał Sobie tego za bardzo do serca, to tym bardziej nie brał do Siebie komentarzy na Swoim kanale! Ale teraz to każdy mądry. I najmądrzejsza SkazanaNaGórDożywocie. Jak dla mnie to ona sama powinna się usunąć z internetu. Głupszych wypocin nie słyszałem. Wszyscy wiedzieli czym to grozi. I co z tego? On tez wiedział! Nikt nie wie co się naprawdę wydarzyło, ale wszyscy osądzają. Może Ci "wszyscy" mają racje? Przeszukałem trochę internetu aby dowiedzieć się z kim wtedy zginął. Wiedziałem że pierwszy kontakt mieli na "Lodowe, Durne i Łomnica 12.08.2019" ale bardziej interesowało Mnie jego górskie portfolio. I wcale nie było takie ubogie w zimowe górskie wyprawy. Tym bardziej jestem przekonany że zginęli przez "głupi błąd", który to może się nawet najostrożniejszym przytrafić. Pozdrawiam!

Bo dla mnie mimo tego wszystkiego to człowiek, którego mi szkoda tak jak i rodziny. Dlatego mi jest ciężko oglądać filmiki, które sam nagrywał i mieć świadomość, że on już nie żyje. Jak ktoś z tym nie ma problemu to ok. Ja mam.

Zimowe podejście na Rysy !

Z Babiej Góry ! 20191111_154118.mp4

Masz dużo racji Malin ale gdyby ludzie bali się ryzyka niczego by nie osiągnęli nie zdobyli nie odkryli. Mamy prawo do własnej oceny ale pamietajmy że oceniamy z własnej perspektywy a każdy ma inne priorytety inne poczucie własnych możliwości i inną odpowiedzialność. Wielu robi to samo i jednym się udaje a inni nie mają tyle szczęścia. Może miał zbyt wielkie ambicje ale kto z nas ich nie ma ? Oceniajmy bo mamy do tego prawo ale nie osądzajmy bo do tego prawa nie mamy.

To akurat nie wiem czy dobrze bo jak zaraził tym wiele innych osób to będzie problem :) Pod jego filmami jest sporo komentarzy, które merytorycznie wytykają błędy. Ja się zgadzam z tymi, które oprócz techniki wytykają decyzje. To często były nieprzemyślane i błędne. Tu mu ktoś czekan pożyczył, tu mu TOPR pomógł, tu zapomniał ląży aby podpiąć czekany. Sporo tego było. Teraz podobno była lawinowa 3 i pogoda średnia. Wiele osób by nie poszło w góry. Oni poszli. Sama technika, umiejętności to nie wszystko. Góry to przede wszystkim głowa, walka z własnymi ambicjami. Często trzeba zrezygnować, zmienić plany albo się wycofać. W młodym wieku to trudne. Sam pamiętam jak myślałem. A ch... się stanie, damy radę, twardość ćwicz, nie ma miękkiej gry! I to nie tylko w górach ale w życiu. Są chyba takie lata, że włącza się jakaś nieśmiertelność. Potem jak los da i umiesz wyciągać wnioski to z tego wyrastasz. Ogólnie my Polacy mamy problem z przepisami. Lubimy jechać po bandzie. Często zadzieramy nosa, a potem okupujemy to bólem i stratą. Tak jak w tym przypadku.

Zima w Tatrach !

Dziękuję ?

Najlepiej za Zakopane i cały cyrk związany z tym miastem. ?