Nad Morskim Okiem w zimie
Wpis opublikowany przez vatra
16 808 wyświetleń
Przyznam szczerze, że jestem trochę jak niedźwiedź! Buszuję w Tatrach od wiosny do jesieni. Natomiast kiedy pojawiają się pierwsze oznaki zimy, zapadam w jakiś stan hibernacji naturalnej, która objawia się okresowym zanikiem aktywności górskiej! Wtedy zaszywam się na forum Tatromaniaka i podziwiam genialne foty tych, którzy mają szczęście i umiejętności poruszania się po górskich szlakach w warunkach zimowych. A jest co podziwiać! Zdarza się jednak, że i ja czasem się przebudzam! Wyruszam zwykle na jakąś łatwiejszą trasę (Rusinowa Polana, Kopieniec Wielki i takie tam) sprawdzając dokładnie warunki, wszystkie komunikaty TPN, prognozy pogody i oczywiście własne, aktualne możliwości. Tak, tak! Góry już zdążyły mnie nauczyć pokory i respektu wobec natury.
Tym razem wybrałam się nad Morskie Oko. Ale przygoda!
Czym tu się chwalić?! Morskie Oko! Dla górskich koneserów, miejsce konsekwentnie omijane, zwłaszcza w wysokim sezonie letnim. Sama wiele razy latem przemykałam tak, żeby idąc gdzieś wyżej, ominąć hałaśliwy tłum. Jeżeli zatrzymywałam się na chwilę, to zwykle w jakimś zacisznym kącie skąd można się zapatrzeć... zasłuchać... zamarzyć... zatęsknić... Bo trudno temu miejscu odmówić nadzwyczajnego uroku! Trudno też i darmo dziwić się i marudzić, że przyciąga jak magnes te nieprzeliczone ilości sezonowych fanów. Ostatecznie góry są dla wszystkich nie tylko dla niektórych.
Droga była dosyć śliska ale raczki, nakładki na buty i kijki dawały komfort bezpiecznego i przyjemnego dreptania. Spokojny relaks i gapienie się na ośnieżone i osłonecznione szczyty. Niestety, chyba dużo mniejszy komfort mieli posiadacze eleganckich, markowych ale niczym nie zabezpieczonych adidasków, którzy w niektórych, mocno oblodzonych miejscach, ślizgali się co kilka kroków.
Lekko przejęta weszłam na zamarzniętą taflę największego tatrzańskiego jeziora, które przecież tyle razy oglądałam mieniące się różnymi odcieniami błękitu i zieleni, falujące i igrające ze światłem i wiatrem. Ciekawe wrażenie! Stojąc na środku stawu mogłam podziwiać majestat, potęgę i niewiarygodne piękno!!! Okraszone śniegiem dostojne Mięgusze... tajemniczy, zakapturzony Mnich... Cubryna... Piękne...
W czasie sesji zdjęciowej na środku jeziora, powiał nagle bardzo silny i mroźny wiatr. Foty się nie udały ale ciekawie jest poczuć na sobie siłę żywiołu. Ją dumna zdobywczyni kolejnych tatrzańskich szczytów, sama w tym momencie czułam się zdobyta i ogarnięta, prawie pochłonięta przez potęgę i piękno gór!!! Żeby przeżyć coś naprawdę ciekawego wystarczy czasem niewiele. Trzeba tylko dokładnie przeszukać swoje możliwości bo może się okazać, że mamy to w zasięgu ręki! No i oczywiście prawdziwa frajda jest wtedy, kiedy umiemy się tym ucieszyć! Powodzenia!!!
-
4
-
1
9 komentarzy
Rekomendowane komentarze