Artur Białek

Dziękuję 😉 Moim zdaniem Bucegi to taki dobry start, jeśli ktoś myśli o tych najwyższych górach Rumunii. Fogarasze, Retezat i Parang mogą stwarzać większe problemy logistyczne (brak porządnych baz wypadowych - z wyjątkiem Trasy Transfogaraskiej i Transalpiny). A w Bucegach można i po górach pochodzić, i trochę pozwiedzać okoliczne miejscowości, zameczki. Dla weteranów mocniejszych wrażeń pozostaje natomiast pobliska Piatra Craiului ze swoimi nieco trudniejszymi trasami.

Na Varful Omu (2507 m n.p.m.), najwyższy szczyt Bucegów, można dostać się na wiele sposobów. Od południa, wschodu, północy i zachodu – ogranicza nas w zasadzie tylko wyobraźnia. Większość zdobywców osiąga wierzchołek od południowego wschodu, z okolic kolejki górskiej Babele-Busteni, która pozwala ograniczyć przewyższenie do niecałych 500 metrów, a do tego usuwa spod stóp jakiekolwiek trudności techniczne. Ja chciałbym jednak przedstawić zupełnie inny wariant – trudniejszy, znacznie dłuższy, ale przede wszystkim stanowiący chyba najciekawszą możliwość wdrapania się na dach Bucegów. Trasę,

Świetna relacja. Zastanawiałem się kiedyś nad wejściem na ten szczyt, ale przewodniki niewiele o nim pisały, a to był mój pierwszy raz w tych górach. Niby wiedziałem, że nie powinno być trudno, ale z takimi mniej uczęszczanymi drogami różnie bywa. W Dolomitach ubezpieczone ścieżki na uboczu głównego ruchu nie zawsze są dobrze utrzymane - tutaj z tego co widzę, problemu nie było, chociaż ta lina wydaje się dość luźna. W każdym razie jakość obrazu, uchwycenie trudniejszych momentów i te panoramy - dobrze się to ogląda.

Skoro już jest temat o Dolomitach, to też podzielę się kilkoma zdjęciami. Na początek droga na Sassonghera z miejscowości La Villa.

Różnica między Kościelcem a Świnicą od Kasprowego to moim zdaniem głównie kwestia tego, jak ktoś się czuje, kiedy musi pokonać nieco trudniejszy odcinek bez ubezpieczeń (zwłaszcza w zejściu). Z tego powodu opinie dotyczące Kościelca wahają się od "nic specjalnego" do "trudnej, niebezpiecznej góry". Ale tak naprawdę tych miejsc wymagających użycia rąk jest niewiele - przez większość czasu to po prostu nieco eksponowana ścieżka. Oczywiście ze względu na charakter trasy przy gorszej pogodzie może się zrobić nieciekawie. A jeśli chodzi o stopniowanie trudności, to spróbowałbym też szlaków p

O ile pamiętam, to te zestawy łańcuchów się kilka razy przecinają, więc nawet jeżeli ruch będzie chaotyczny, to zawsze jest jakaś opcja, która może ułatwić mijanie (bo możemy wtedy zobaczyć, którym wariantem wchodzi większość i wybrać ten drugi). Chyba, że coś się zmieniło w ostatnim czasie. Natomiast przy małym ruchu faktycznie sporo osób wchodzi opcją łatwiejszą (czyli jak rozumiem docelowo zejściową), co pewnie wynika z faktu, że wydaje się bardziej naturalna.

Temat powstał za zgodą moderatora i zawiera reklamę Dzień dobry, chciałbym się przedstawić i przywitać wszystkich użytkowników forum. Nazywam się Artur Białek i jestem autorem nowego przewodnika górskiego – „Bucegi – góry Rumunii”. To efekt mojej kilkumiesięcznej podróży do Transylwanii, podczas której wzdłuż i wszerz przeszedłem większość znakowanych szlaków w Bucegach, ale także wybrane ścieżki w okolicznych masywach – Postavarul oraz Piatra Mare. Skąd pomysł? Na pierwszy rzut oka oferta przewodników górskich w polskich sklepach wydaje się dość szeroka – na półka